Schrijven op gevoel “Als ik aan Daan denk, denk ik aan

Als ik aan Daan denk, denk ik aan de landelijke dag van OOK (ouders overleden kind) Daar was ik afgelopen zaterdag.
En ik voelde me vrij om over Daan te mogen praten. In het dagelijkse leven, praat ik er nog maar weinig over.
Dus met de workshop ging ik uit mijn comfortzone “in gesprek met” over het overlijden van jonge kindjes. Samen met een stel en groepsleidster in gesprek. En wat dapper het stel verloor zes weken ervoor hun kindje. Het voelde weer even heel dichtbij. Even ging het over boosheid en durfde het bijna niet uit te spreken dat er voor mij een periode is geweest dat ik boos was op Daan. Dat hij mij alleen had gelaten.

De landelijke dag van OOK, was voor mij nu de derde keer dat ik aanwezig was. Het was een dag van verbinding, dit was ook het thema van de dag. Maar zo voelde het voor mij ook zeker. Even weer in verbinding staan met Daan, even weer vrijuit mogen spreken over hem. Even weer voelen wat dat met mij doet. Even weer heel dichtbij mijn Daan staan. De verhalen van andere mogen aanhoren, en die sterke mij weer heel erg. Van ouders die nog heel erg in het rauwe rouw zitten. En dan te bedenken, ja zo voelde dat toen ook voor mij. Een herkenning voor hun als ik vertel dat ik weet waar ze nu doorheen gaan. En voor mij een fijn gevoel, dat ik dat al achter mij heb gelaten. Dat ik kan laten zien en kan vertellen dat het anders wordt. Of ze er nu wel in kunnen geloven of niet, over een aantal jaren voelen ze het misschien ook wel zo. Toen ik in die rauwe rouw zat, dacht ik ook alleen maar ga toch weg met je mooie praatjes. Dit komt nooit meer goed. Maar nu acht jaar verder weet ik dat ik ermee kan leven. Ik heb Daan verstrengeld in mijn leven. Verdriet en gemis mag er altijd blijven, maar het is niet meer altijd op de oppervlakte. Hoe mooi is het dat je dat kan zeggen, dat er een moment komt dat die scherpe randjes ervan af zijn.

Het was wel een zware dag, de reis erheen al was al super vermoeiend. Maar dit had ik ervoor over. Ouders ontmoeten, die weten wat het is om je kind te moeten missen. Oude bekende tegenkomen, en nieuwe mensen ontmoeten. Zelfs kwam ik iemand tegen die ik al jaren online ken. Maar er nooit van gekomen is om elkaar te ontmoeten. Woon je eigenlijk niet zo ver van elkaar, en kom je elkaar op zo’n dag als deze tegen. Het was fijn haar eindelijk eens te mogen ontmoeten. Helemaal gesloopt zat ik in de trein terug naar huis, en thuis was het “hoi schat” “ik ga naar bed” Het was een dag met een lach en een traan, zo kijk ik erop terug. Tot volgend jaar.