Ademen

12 september Het blijft een moeilijke dag, met een lach en vooral met een traan vandaag. Kijk ik terug naar wat er was, en wat er nu is. Lieve Daan, je roept zo hard LEVEN naar mij. Maar wat is het leven moeilijk en pijnlijk. Ooit komt er een dag, dat ik je kan laten voelen dat ik LEEF.

Ademen zegt ze mij. Ik zit op een bankje in de Albert Heijn. Hoe kun je het verzinnen, uitgerekend in de winkel. Ze had meteen al door dat het niet oké ging met mij. Normaal ben ik spraakzamer zeg ik haar. Ik voel alleen maar pijn op mijn borst en paniek door mijn lijf. Het enige wat ik wil is naar huis. Ze laat me dat niet toe. Ik wil niet hier, niet hier bij haar in tranen uitbarsten. Het mag niet, en hoor haar meerdere malen zeggen dat mij niet hoef te schamen. Alsof ze mijn gedachten kan lezen. Ik schaam mij wel, en hou op geen tranen. Ondanks ik weet dat het beter is die tranen er te laten zijn. Want die zorgen ervoor dat de ergste paniek verdwijnt. Maar ik ben bezig het tegen te houden, dat ik er misselijk van wordt. Ik hoor haar praten over dat ze het kent die paniek en nog eens dat ik me er niet voor hoef te schamen. het is een gek idee, want voor deze paniekaanval wist ze niet eens het bestaan van Daan af en dat hij acht jaar geleden uit ons leven gerukt is. Ze zegt me wat heftig, normaal heb ik een weerwoord om het milder te maken. Dit keer ben ik even stil, kijk haar aan en zeg JA. Hoe langer ik daar zit en zij mij de volledige aandacht geeft, praten we wat. Ik begin mij wat meer te ontspannen en wat te lachen. Ik ben het proberen weg te lachen, zodat het tot rust komt. Dat ik kan laten zien het is oké. Je kan me met een gerust hart laten gaan.

Adem in adem uit. Thuis zit ik dan, de tranen komen. Adem maar door de pijn heen. Huil maar het is goed. Even zit ik daar roerloos. Gedachten komen op. Ik moet wat doen, de was ophangen. En daar vlieg ik weg uit mijn gevoel. Na de was, sta ik nog even stil met schrijven. Maar al gauw gaat de telefoon, mijn moeder belt. En al snel staat de hulpverlening op de stoep. Haar heb ik stil gekregen om samen naar het afscheid van Daan te kijken. En toen hadden we het over een vangnet, over dat het fijn was dat er mensen er zijn voor mij. En over iemand die me dierbaar is geworden, toen deze persoon ineens voor de deur stond.

Paniek
Overal in
mijn lijf, nu
Het doet zo’n pijn
Vandaag