Paniekaanval

Weekendje weg

Afgelopen weekend ben ik een gezellig weekendje weg geweest met mijn vriendin. Wat hebben we het enorm leuk gehad. Deze vriendin is ook zo’n beetje de enige die zomaar spontaan begint over Daan. Dan zegt ze wat gaat het snel he dat Max al zes is, en hoe oud is Daan nu eigenlijk ook al weer. En zo halen we herinneringen op over Daan. Hier ben ik haar zo dankbaar voor, eigenlijk alleen al dat ze zijn naam blijft noemen. Het mooiste aan deze vriendschap is dat we ook echt alles bespreekbaar kunnen maken. Ondanks we elkaar maar weinig zien en spreken. Dat is wat we allebei ook wel missen, dat we niet regelmatig zomaar even kunnen bellen en zeggen laten we wat afspreken. Daar wonen we echt te ver van elkaar van weg. Maar we weten wel wat we aan elkaar hebben. Dit was de eerste keer dat we samen een weekend weg gingen. We logeerde weleens bij elkaar, maar dit een weekend weg vonden we best ook heel spannend. Zelf had ik dit nog nooit gedaan, en als je me dit een jaar geleden zou zeggen dan had ik het niet geloofd dat ik dit nu echt zou hebben gedaan. Het staat vast dat we dit nu wel vaker gaan doen.

Paniekaanvallen

In het verleden had ik regelmatig paniekaanvallen, vaak gelinkt aan het overlijden van Daan. Omdat ik heel veel hulp heb gehad en nog krijg, zijn de paniekaanvallen enorm verminderd. En zelfs sta ik dan verbaasd als het me dan overkomt. Vooral kreeg ik paniekaanvallen met het horen en zien van ambulances, dit is van mij een enorme trigger. Gelukkig is dit vele malen minder, maar nog vind ik het niet leuk als ik ze zie en of hoor. Dit zal dan ook nooit helemaal verdwijnen. Ook vind ik het niet leuk, als ik ze dan hoor dat er uitgebreid wordt verteld wat er is gebeurd. Ik wil het niet weten, ik wil het niet horen.

Het weekend afsluiten

Zondag moesten we om 11.00 uitchecken in het hotel, de ochtend hebben we lekker relax gedaan. Toen we gingen uitchecken hebben we onze bagage bij de receptie mogen laten staan. We zijn namelijk nog even de wandeling over gaan doen die we vrijdag avond deden naar de vuurtoren. Maar dit keer liepen we door naar de zee, we wilde nog even lekker uitwaaien en gewoon nog even kijken daar. Het was een fijn uitwaai moment samen, en besloten daarna voor we weer terug gingen wandelen even wat te eten bij de strand tent die we tegenkwamen.

We stonden voor de deur en er kwam een ambulance aanrijden ik zag nog net dat hij zijn lichten uitdeed. Hij stopte aan de overkant van de strand tent. Gelijk zei ik al ik wil hier weg, ik voelde spanning in mijn lijf. We stonden daar nog even te kijken op de menukaart buiten en te kletsen, toen er een politie auto met toeters en bellen aankwam rijden. Ik bleef toen zeggen ik wil hier weg, ik wil hier echt weg, ik wil hier niet zijn. We besloten naar binnen te gaan, maar voelde paniek opkomen. Ik kon het niet langer negeren dat het me aangreep, ik wilde het niet. Maar ik weet als ik het ga proberen te verbergen en twee keer zo hard terug gaar komen. Ik liet het grotendeels toe, en ik weet ook dat het kan bij deze vriendin. Ze weet ervan, en kijkt er niet van op. Eenmaal binnen, zag ik ook nog een brandweer aan komen, en nog even later hoorde we een trauma heli. Nou toen had ik het helemaal niet meer. Mijn vriendin, probeerde grappig te zijn en me aan het lachen te krijgen met dingen te vertellen. Ik weet niet eens meer wat, dus het maakte weinig indruk.

Ik voelde de pijn op mijn borst, en had echt adem te kort. En voelde de tranen komen, ik drukte ze niet weg waardoor ik daar dus zat te huilen. Ondertussen hadden we een kop thee die we bestelde gekregen, en mijn vriendin vroeg nog om een extra suiker zakje. Toen ze die kreeg, wilde ze hem open scheuren. Maar het zakje vloog de lucht in om vervolgens zeker een meter verderop te belanden in de zaak. Ik moest zo enorm lachen, en ik keek eventjes naar boven en bedankte Daan. Ook mijn vriendin bedankte Daan, maar een beetje op een sarcastische manier van nou bedankt he “dat je me voor schud zet” daar ging ik helemaal stuk op. Wat ben ik toch blij met zo’n vriendin waar ik dit mee kan beleven. Van paniekaanval naar een enorme lachbui.

Heb jij weleens last van een paniekaanval? En wat doe je dan als je dit overkomt?