Fijne feestdagen… Echt waar!!!
Ken je dat gevoel, dat als iemand je fijne feestdagen wenst dat je het liefst “rot op” zegt… Maar je uit beleefdheid dat gewoon niet doet. Elk jaar is het weer een struggle hoe ermee om te gaan. Eigenlijk verberg ik altijd mijn ware gevoelens rond de feestdagen. Soms is dat goed, omdat ik nog een kleintje thuis heb lopen waar ik het voor gun een leuke moeder met de feestdagen. Ik kan ook heel makkelijk die nare gevoelens parkeren als het moet. En dit doe ik dan jaar in jaar uit. Of het goed is, daar hebben we het maar even niet over. In het begin was het fijn om gewoon te zeggen, dat ik niet doe aan “fijne feestdagen” wensen en al helemaal niet aan de appjes en telefoontjes op oudejaarsavond. Nu jaren later, zeg ik er niets meer van en ga ik gewoon door. En hoor mijzelf keer op keer gewoon het terug zeggen.
Hoe is dat dit jaar
Ineens voel ik verdriet, verdriet om het feit dat ik zie dat Max een heerlijk kerstfeest heeft op school. Ik geniet hier enorm van. Maar ook Daan had dit op school moeten meemaken. Ineens is daar dat gat weer in mijn hart heel erg voelbaar. Wat is er gebeurd waardoor het nu weer zo voelbaar is. Nu pas voel ik hoe erg ik het elk jaar weg heb gedrukt, dat het er niet mag zijn. Dat de feestdagen iets leuks moet zijn, en ja ergens is dat het ook zeker wel. Maar het doet ook enorm veel pijn. Sinds ik terecht ben gekomen bij een waanzinnige fijne dagbesteding, stromen de emoties vaak volop. Soms druk ik ze weg, maar ik leer hier dat ze er wel mogen zijn. Dat ze mij zien hier, om wie ik ben met alle emoties die bij mij horen. Het is fijn gezien te worden, maar ook wel heel eng om me zo enorm kwetsbaar op te stellen. De tranen vloeien regelmatig rijkelijk over mijn wangen. Soms helpen ze mij om me door in beweging te zijn eruit te halen. Maar ook te zeggen, laat het er maar gewoon zijn. Je hoeft even niet zo veel, ben er maar gewoon met al je emoties.
Dus dit jaar voel ik wat de feestdagen echt met mij doen, wat het doet met mij als iemand me fijne feestdagen wens. Ik knik beleefd, maar krijg het niet over mijn lippen om iets zinnigs terug te zeggen.
Ik wil het niet
Toch wil ik mij niet zo voelen, ik wil niet dat iemand weet dat deze tijd van het jaar echt met mij doet. Daar doe ik mijzelf te kort door. Maar het doet me pijn als ik eerlijk moet zijn vooral naar mijn partner toe. Dus ik wil het niet, ik wil me niet verdrietig voelen, ik wil niet huilen, ik wil de feestdagen niet verpesten met mijn emoties die loskomen. Maar eigenlijk weet ik als ik het er niet laat zijn, dat het naar buiten komt als boze buien. En dat is iets wat ik echt helemaal niet wil, want dan pas verpest ik de feestdagen. Daarom heb ik besloten, om af en toe toch mijn verdriet toe te laten. En daarnaast gewoon te genieten van wat er is.