Gastblog: kleine ster Michel Herman Bayens  

Ik ben Denise van de burgt.

En ik ben mama van Michel Herman Bayens.

Op 4 maart 2019 kwamen erachter zwanger te zijn en wat waren we blij. Elke echo weer was voor ons een feestje.  Maar onze zwangerschap was ook met ups en downs.

Met 16 weken opgenomen worden in het ziekenhuis vanwege een acute astma aanval en dat was vrij heftig maar de kleine had er gelukkig geen last van. En alles bleef goed. Daarna de 20 weken echo was voor ons eerst een feest daarna sloeg dat om Michel was te klein maar niet gevaarlijk. Het werd een jongen en wij vonden dat super tof. Daarna de 22 weken echo de kleine was nog steeds klein en ze zeiden dat hij de groei had van een 20 weken kindje maar die grens waren we al over. Deden we alles aan om hem groter te laten worden maar dat gebeurde niet maar de kleine deed alles zoals het hoorde.

Toen was het woensdag 7 augustus 2019  ik voelde me kleine man niet meer schoppen. Naar me werk gegaan zo van misschien komt dat nog wel. Samen met me collega gepraat en die zei bel het ziekenhuis want dit is niet goed. En dat heb ik gedaan bij het ziekenhuis aangekomen te zijn deden ze er een kwartier over om het hartje te vinden maar ze vonden hem. Dus ik me partner gebeld van het hartje klopt nog maar het voelde niet goed.  Daarna weer een echo en zeiden ze tegen mij dat ik vruchtwater was verloren en vanaf dat moment wist ik dat er geen kleintje zou komen. 17.15 kwamen er drie verpleegsters me kamer in en hebben ze bevestigd dat ons kleine mannetje het niet zou gaan halen. Wij zijn die zelfde dag naar huis gegaan en afgewacht wat er te gebeuren stond.  Woensdag avond om 23.00 naar bed gegaan en me partner en ik legde onze handen op me buik en toen voelde we getouwtrek in me buik het was voorbij en hij was er niet meer.  Me man heeft nog 10 min in zijn slaap me buik gereanimeerd maar dat had natuurlijk geen zin meer.  De volgende dag het ziekenhuis gebeld en vrijdag 9 augustus moesten we op gesprek komen en nog een echo maken om te kijken of die inderdaad was overleden.

Zaterdag 10 augustus werd ik opgenomen in het ziekenhuis en kreeg ik weeën opwekkers om de kleine eruit te krijgen.  De hele dag was een rollercoaster van uitzoeken van het mandje tot kleedje en allemaal uitleg die je eigenlijk niet hoort te krijgen omdat je het niet beseft.  Toen was het zondag 11 augustus 08.55  daar was onze kleine man en wat was ik trots maar hoopte stiekem ook nog op een kreetje maar helaas. Deze dag was voor mij emotieloos was zo gefocust op me kleintje.  De zelfde dag mocht ik weer naar huis en voelde een totale leegte en schuld gevoel zei wel honderd keer sorry tegen me man maar stiekem wist ik dat het niet mijn schuld was maar dat kwam er toen niet in. De dag daarna de crematie regelen en het voelde niet alsof het over me kind ging maar dat was het natuurlijk wel. Toen de dag van de crematie afgelopen was hebben we iedereen laten weten dat we niet meer zwanger waren en dat de crematie achter de rug was. Daarna gingen we een weekje weg maar dat was ook raar want  ik dacht de hele tijd waarom gaan we het is niet iets leuks maar heb me toch even afgeleid gevoeld om even tot rust te komen. Toen we terug kwamen ging me man weer aan het werk en ben je ineens alleen en dan komen de tranen heb soms vijf uur lang alleen maar gehuild met het nummer van de crematie. En dat werkte soms heel goed en de gesprekken met de huisarts waren voor mij ook heel fijn om even je verhaal kwijt te kunnen.  Nu bijna een jaar later ben ik heel blij dat we hierdoor heen zijn gekomen en kijken weer verder naar de toekomst en zijn we weer bezig om weer zwanger te worden.

En ben ik een super trotse mama van me kleine ster Michel Herman Bayens

Liefs Denise

---

Wil jij ook je verhaal gepubliceerd hebben op Wolkenvriendjes?

Dat kan mail je verhaal naar info@wolkenvriendjes.nl